Gdańsk 2012-05-17
Lotnisko Gdańsk Rębiechowo.
Współrzędne geograficzne: 54.379N 18.466E.
Historia Lotniska Gdańsk Rębiechowo.
Lotnisko Rębiechowo to kolejne typowe Polskie Lotnisko. Od pozostałych wyróżnia się tym, iż zostało zaprojektowane i zbudowane specjalnie dla celów lotnictwa komercyjnego. Jego powstanie jest ściśle związane z koniecznością likwidacji Lotniska Gdańsk Wrzeszcz, które już w 60-tych latach XX wieku, nie miało perspektyw na rozbudowę. Ostatni samolot pasażerski An-24 wystartował z Wrzeszcza w dniu 30.03.1974 roku, pod dowództwem kapitana Jana Supronia.
Starania o nowe lotnisko dla Trójmiasta czyniono już od 1961 roku. Głównym powodem była konieczność zamknięcia Lotniska Wrzeszcz, które już nie funkcjonowało w symbiozie z Miastem. Jednak w sumie, w tym temacie działo się niewiele. Problemy Lotniska Wrzeszcz narastały. W 1966 roku, Komitet Wojewódzki PZPR w Gdańsku, obradował na temat zamknięcia Lotniska Wrzeszcz i ewentualnego uruchomienia nowego lotniska komunikacyjnego. Scenariuszy powstało kilka, włącznie z całkowitym pozbawieniem Gdańska lotniska. Realny wydawał się plan tymczasowego uruchomienia przewozów pasażerskich z Lotniska Pruszcz Gdański. Problemem jak zwykle były fundusze. Starano się o wsparcie finansowe od Komitetu Centralnego PZPR, lecz jak stwierdził Dyrektor Zarządu Ruchu Lotu i Lotnisk Komunikacyjnych, resort komunikacji nie posiadał żadnych środków na inwestycje lotniskowe. Poza tym padło stwierdzenie, iż Lotnisko Wrzeszcz będzie zamknięte w 1968 roku, bo nie ma funduszy na modernizację jego infrastruktury.
Już z początkiem 60-tych lat, w poszukiwaniu nowego terenu pod budowę lotniska komunikacyjnego przeprowadzono wiele badań i studiów. Z pośród rozważanych lokalizacji na uwagę zasługiwały dwa tereny. Okolice Pruszcza Gdańskiego, oraz okolice miejscowości Rębiechowo.
Pierwsza lokalizacja wiązała się z sąsiedztwem lotniska wojskowego. Nie było to rozwiązanie akceptowane przez najwyższe czynniki partyjno-rządowe. Wojskowe lotniska w tym rejonie (Siemirowice, Babie Doły, Pruszcz Gdański i Malbork) spełniały wówczas ważną rolę obronną. Będąc na styku obozu komunistycznego i wolnego świata.
Druga lokalizacja (Rębiechowo) była akceptowana przez wszystkich. Teren był położony na Wysoczyźnie Kaszubskiej, na wysokości 149 m npm, w odległości 15 km od centrum Gdańska i 25 km od centrum Gdyni. Teren pokrywały piaski i gliny, które nadawały się pod budowę lotniska. Dodatkowo rejon przy-lotniskowy nie posiadał znaczących przeszkód terenowych, w postaci wzniesień i budowli sztucznych. Klimat rejonu był także korzystny, choć nie taki dobry jak na Lotnisku Rzeszów-Jasionka. Kilkuletnie obserwacje, prowadzone przez Państwowy Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej wykazywał, że dni o wyjątkowo silnych wiatrach lub gęstej mgle było zaledwie kilka w ciągu roku. A to gwarantowało utrzymanie operacji startu i lądowań na poziomie minimum 95 %. (Takie warunki na Lotnisku Wrzeszcz były marzeniem). Te wskaźniki zostały porównane z wielkimi portami lotniczymi na całym świecie i wykazały, że przyszłe lotnisko może być tak samo eksploatowane jak paryskie Orly, czy nowojorskie JFK Airport. Nowe lotnisko nie wpływałoby także na przyszły rozwój Trójmiasta. Dodatkowo planowana w tym czasie dwu-jezdniowa droga (autostrada) spinająca klamrą Trójmiasto, dałaby możliwość łatwego połączenia z lotniskiem.
Już wówczas szacowano koszty przyszłych inwestycji. Lotnisko Rębiechowo, budowane od podstaw 282 miliony złotych, Lotnisko Pruszcz Gdański, modernizowane 238 milionów złotych. Ewentualna znaczna przebudowa Lotniska Wrzeszcz (z wyjściem w morze) 900 milionów złotych.
Decyzja o zamknięciu Lotniska Wrzeszcz zapadła w dniu 7.02.1966 roku. Wydział Morski i Komunikacji Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku, wystosował list do Premiera PRL Józefa Cyrankiewicza, z prośbą o włączenie budowy nowego lotniska w Rębiechowie do planu inwestycyjnego na lata 1966-1970. I tak się stało. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku dodało, że wesprze finansowo inwestycję budowy lotniska w Rębiechowie kwotą około 20 mln zł, mimo iż Rada posiadała w tamtym czasie ograniczone środki. Do udziału finansowego włączyły się także przedsiębiorstwa: Zakłady Energetyczne – położenie linii wysokiego napięcia, WZDP (Wojewódzki Zarząd Dróg Publicznych) – budowa i modernizacja dróg oraz Dyrekcja Okręgowa Poczt i Telekomunikacji – położenie kabli. Dodatkowo zysk z pozostawionych na lotnisku obiektów PLL LOT miał wynieść około 5 mln zł. Tak więc w sumie zakładano, że koszt inwestycji zmniejszy się o ok. 36 mln zł.
Lecz permanentny kryzys w PRL, który panował w 60-tych latach, niweczył rozpoczęcie inwestycji. Wypadki grudnia 1970 roku, a następnie wymiana kierownictwa PZPR (Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, która w rzeczywistości rządziła Polską), spowodowały, iż Naród Polski po raz kolejny zaufał komunistom i wsparł wysiłki rządzących w celu poprawy bytu. Na czele komunistycznych władz PRL stanął komunista Edward Gierek. Nie ma wątpliwości, że to jego decyzja spowodował przystąpienie do budowy nowego Lotniska Rębiechowo.
Po kolejnych konsultacjach i wizytach w terenie, w sierpniu 1971 roku, podpisano decyzję o budowie lotniska, jako zadania resortu transportu. Inwestycje wyceniono maksymalnie na 900 milionów złotych, licząc na osiągnięcie światowego poziomu. Cały teren przeznaczony pod inwestycje miał powierzchnię 350 hektarów. Prace ziemne ruszyły w grudniu 1971 roku.
Budowę podzielono na dwa zasadnicze etapy. Było to podyktowane szczupłością Skarbu Państwa. Pierwszy etap miał obejmować budowę DS (RWY), o wymiarach 2 800 m x 45 m, dworca towarowego, początkowo przystosowanego do obsługi pasażerów, budynku technicznego obsługi startowej, płyty przed-dworcowej z drogami kołowania oraz niezbędnego zaplecza technicznego (urządzeń energetycznych, łączności i sanitarnych). Drugi etap miał obejmować budowę; portu pasażerskiego, wieży kontroli lotów, parkingu, zaplecza technicznego i innych. Co ważne planowano kolejne etapy rozbudowy wraz ze wzrastającymi potrzebami.
Lotnisko Wrzeszcz miało służyć nie tylko lotnictwu cywilnemu komunikacyjnemu, ale także medycznemu, gospodarczemu i sportowemu. Szczególnie trudną sytuację miał Aeroklub Gdański, gdyż nie przewidywano w ogóle lotnictwa sportowego na nowym Lotnisku Rębiechów. Po wymianie dziesiątków listów, między zainteresowanymi, sytuacja stawała się trudna i nerwowa. Aeroklubowi groziła likwidacja, co w czasach PRL raczej nie wchodziło w grę. Między innymi dlatego, że prezesem Aeroklubu Gdańskiego był generał Władysław Jagiełło. Wojsko nie bardzo widziało Aeroklub Gdański na Lotnisku Pruszcz Gdański. Jednak trafne argumenty prezesa Aeroklubu przekonały decydentów i krakowskim targiem, niby na okres przejściowy, umieszczono Aeroklubu na Lotnisku Pruszcz Gdański i jest tam do chwili obecnej (2012 rok).
Lotnictwo sanitarne oraz gospodarcze miało kłopoty związane z przeniesieniem ich infrastruktury na nowy teren. W marcu 1972 roku, wystosowano do Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego w Gdańsku prośbę o wydanie zgody na ulokowanie lotnictwa sanitarnego, Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego na budowanym lotnisku komunikacyjnym w Rębiechowie. Wskazywano, że przeniesienie lotniczej jednostki medycznej na teren wojskowego lotniska w Pruszczu Gdańskim jest niemożliwe z wielu powodów, między innymi kolizyjności lotów, braku swobodnego korzystania z przestrzeni powietrznej i dużej odległości od Trójmiasta. W odpowiedzi na starania gdańskiego lotnictwa medycznego, Centralny Zarząd Lotnictwa Cywilnego przy Ministerstwie Komunikacji wydał zgodę na działalność usług agrolotnictwa i lotnictwa sanitarnego na terenach przyległych do obecnie budowanego lotniska komunikacyjnego w Rębiechowie. Ważne jest jednak to, że środki finansowe przeznaczone były tylko na budowę lotniska cywilnego, a medyczne miało samodzielnie znaleźć źródło finansowania. Ostatecznie inwestorem został Wydział Zdrowia i Opieki Społecznej PWRN. Koszty budowy miały wynieść około 28 milionów złotych, a jej realizację rozpoczęto w 1974 roku. Zlecenie generalnego wykonawstwa lotniska sanitarno-gospodarczego powierzono Gdyńskiemu Przedsiębiorstwu Budownictwa Przemysłowego. W 1977 roku, zbudowano hangar dla sprzętu, dzięki czemu lotnictwo medyczne ostatecznie ulokowało się na terenie lotniska w Rębiechowie, gdzie funkcjonuje nadal (2012 rok).
Budowa Lotniska Rębiechowo.
Przedsiębiorstwo GPRD (Gdańskie Przedsiębiorstwo Robót Drogowych) było głównym wykonawcą podstawowych obiektów Lotniska. Firma ta obecnie (2012 roku) już nie istnieje. Głównym technologiem budowy była pani inżynier Aurelia Oficjalska.
Pierwsze prace budowlane rozpoczęto w grudniu 1971 roku. Obszar ten obejmował 350 ha, z czego 38 hektarów zajmował las i nieużytki zielone. Pozostałe to gospodarstwa rolne z domami mieszkalnymi i budynkami gospodarczymi otoczone polami i łąkami. 18 gospodarstw rolnych wywłaszczono, a kolejnym 20 zabrano areał upraw. Wykarczowano 36 ha lasów.
Lokalizacja budynków Lotniska została umiejscowiona w miejscu z dogodnym dojazdem, przy rozwidleniu dróg Matarnia – Rębiechowo i Klukowo – Kokoszki (Bysewo). Z kolei, bazę budowlaną umieszczono na obszarze Miejscowości Matarnia. Czyli na wschodnim krańcu Lotniska. W 1972 roku, trwała przebudowa dróg dojazdowych do Trójmiasta z terenu budowy lotniska. Praktycznie od nowa zabudowano drogę (ulica Słowackiego).
Ważnym argumentem była przechodząca w pobliżu linia kolejowa. Praktycznie był to fragment linii kolejowej jednotorowej biegnącej ze stacji Gdańsk Osowa do Miejscowości Matarnia i dalej na wschód, do Gdańska Wrzeszcza. Ten wschodni odcinek już dawno nie istniał. W ten sposób Lotnisko dysponowało już własną bocznicą kolejową. Mało tego. Po południowej stronie Lotniska przebiegała inna linia kolejowa (jednotorowa) z Miejscowości Żukowa, także w kierunku Gdańska Wrzeszcza. Tutaj także wschodni odcinek został dawno temu zlikwidowany. Projektując Lotnisko rozważano możliwość odbudowy tych linii, celem przyszłego transportu pasażerów na Lotnisko.
Pamiętajmy, iż w tamtych czasach, każda duża inwestycja wymagała sprawnego transportu, a to zadnie dobrze wykonywało PKP (Polskie Koleje Państwowe). PKP woziło wówczas więcej towarów niż Hiszpania, Francja i kraje Beneluksu razem wzięte. Dlatego istnienie bocznicy kolejowej, bardzo ułatwiało transport surowców i produktów. Transport kolejowy był wówczas najtańszy, choć czasochłonny. Budowniczowie Lotniska wykorzystali dawne obiekty stacji kolejowej w Miejscowości Matarnia. Tutaj istniał potrójny tor i były duże place składowe.
W późniejszym czasie dobudowano niewielki fragment toru do lotniskowego MPS. Ten tor i odcinek do stacji Osowa jest użytkowany do chwili obecnej (2012 rok).
Ponieważ budowa była ważna dla PRL, dlatego była pod szczególnym nadzorem Służby Bezpieczeństwa, która często dokonywała kontroli na placu budowy.
Pierwszą inwestycją była droga startowa (RWY), o wymiarach 2 800 m x 45 m. Mało znanym jest fakt, iż początkowo RWY miała mieć wymiary 3 600 m x 60 m. Lecz z powodów finansowych, już na etapie projektowania, wymiary skutecznie zmniejszano. Co się tyczy szerokości, postulowano szerokość 40 m. Jeśli chodzi o długość to uzgodniono, że docelowy wymiar 3 600 m zostanie osiągnięty w kolejnym etapie budowy. Pamiętajmy, że wówczas lotnictwo pasażerskie, stało na progu wprowadzenia samolotów o prędkości naddźwiękowej (Concorde, Tu-144), które będą wymagały dłuższych RWY. Co ważne, utrzymano normy nośności nawierzchni. W wrześniu 1973 roku, zakończono budowę RWY. RWY o wymiarach 2 800 m x 45 m, została umieszczona na kierunku 11/29 (dokładnie 113/293 stopnie). Głównym kierunkiem podejścia stał się kierunek 29. Wyposażono go w nowoczesne światła podejścia systemu Calverta.
Na marginesie. System Calverta – oświetlenia podejścia do głównej RWY lotniska, złożony z białych, czerwonych i zielonych świateł umożliwiających pilotowi utrzymanie stałego kąta pomiędzy torem podejścia, a płaszczyzną RWY. System Calverta jest podobny do systemu ALSF (Approach Light System – Flashlight), ale nie tożsamy z nim. System Calverta został zaadaptowany przez państwa Układu Warszawskiego i w wojsku znany był pod nazwa system Swiecz. Na kierunku 11, zamontowano uproszczony system oświetlenia.
Zamontowano system radiowy na podejściu do lądowania NDB. Radiolatarnia dalsza w odległości 7 350 m – sygnał GDA. Radiolatarnia bliższa w odległości 1 050 m – sygnał LG. Radiolatarnia dalsza NDB obecnie (2012 rok) nie istnieje. Znajdowała się przy ulicy Łostowickiej przy cmentarzu Łostowickim.
Część urządzeń radiowych została także przeniesiona z zamkniętego lotniska we Wrzeszczu. Zainstalowane także radar precyzyjnego podejścia PAR. W kolejnych latach pojawił się nowszy system lądowania ILS.
Procedura lądowania (lata 70-te XX wieku). Na ostatniej prostej nad NDB-GDA samolot powinien znajdować się na wysokości 660 m nad poziomem RWY. Nad NDB-LG samolot powinien być na wysokości 35-40 m. Jeśli pilot nie widzi progu RWY, powinien przerwać procedurę lądowania i rozpocząć wznoszenie. Jeśli załoga przy lądowaniu korzysta z systemu ILS i radaru precyzyjnego podejścia, nad radiolatarnia dalszą NDB-GDA może znajdować się na wysokości 336 m. Tutaj również nad bliższą NDB-LG powinien znajdować się na wysokości 36 m i jeśli pilot nie widzi progu RWY to powinien przerwać lądowanie i rozpocząć wznoszenie. Jeśli lądowanie odbywa się tylko z pomocą dwóch radiolatarni, to nad radiolatarnią bliższą samolot nie powinien być niżej niż 113 m. Zaś przy lądowaniu tylko z użyciem radiolatarni dalszej, to samolot powinien mieć pułap nie mniejszy niż 143 m.
Z Lotniska nie mogą korzystać samoloty nie wyposażone w środki łączności (radiostacja UKF, VKF). Ten wymóg, jeszcze przed rozpoczęciem budowy Lotniska, spowodował, że Aeroklub Gdański nie mógł być współudziałowcem na Lotnisku Rębiechowo (Szybowce i małe samoloty nie dysponowały wówczas radiostacjami).
Strefę wyczekiwania wyznaczała radiolatarnia NDB Kartuzy, która znajduje się w odległości 21 km na południowy-zachód od Lotniska Rębiechowo.
Według specyfikacji krajów RWPG (rada wzajemnej pomocy gospodarczej) Lotnisko Rębiechowo otrzymało klasę II i było dopuszczone do ruchu międzynarodowego. W 1977 roku, Lotnisko otrzymało I kategorię, wg norm ICAO.
Równoległym zadaniem była budowa CPPS i dwóch dróg kołowania. Zbudowano także budynek dworca towarowego (obiekt jednokondygnacyjny), budynki technicznej obsługi towarowej, budynek obsługi technicznej oraz inne niezbędne urządzenia energetyczne, sanitarne i łącznościowe.
CPPS przewidywała pomieszczenie na niej 6 dużych samolotów (typu Ił-18) lub 10 mniejszych (typu An-24). PPS dla samolotów transportowych łączyła się płytą samolotów pasażerskich. Ta płaszczyzna mogła pomieścić 3 samoloty towarowe (typu An-26).
W grudniu 1973 roku, zakończono pierwszy etap budowy. Niemożliwe było dalsze rozciąganie budowy w czasie. Kierownictwo partii PZPR żądało efektów, czyli startu i lądowania samolotów. Przecież pamiętamy – Lotnisko Wrzeszcz trzeba było zamknąć. Sięgnięto więc po plan awaryjny. Postanowiono wykonać prowizoryczną WKL, a także dokonywać odprawy pasażerów w budynku towarowym. Ponieważ część urządzeń funkcjonujących na Lotnisku Wrzeszcz była dobrej jakości postanowiono je przenieść na Lotnisko Rębiechowo. Z tego to właśnie powodu, przez jeden miesiąc, Gdańsk pozostawał bez czynnego lotniska cywilnego.
Chociaż pierwszy etap budowy, został ukończony w grudniu 1973 roku, a drugi etap tak na dobre się nie zaczął, to dla celów propagandowych ogłoszono iż, zakończenie pierwszego etapu, a jednocześnie uroczyste otwarcie nowego Lotniska nastąpi z początkiem maja 1974 roku. Idealnie byłoby gdyby tym dniem był 1 maj. Ale uroczyste obchody dnia ludzi pracy w Warszawie uniemożliwiały przybycie do Gdańska najwyższych władz państwowych. Dlatego otwarcie odbyło się w dniu 2.05.1974 roku.
W dniu 1.05.1974 roku, o godzinie 13;00, na nie otwartym jeszcze Lotnisku Rębiechowo, wylądował samolot An-24, kursem z Wrocławia. Oficjalnie podano, iż było to pierwsze lądowanie na Lotnisku Rębiechowo. Samolotem tym przybyli do Gdańska na uroczystość otwarcia Lotniska: wicepremier Jan Mitręga, minister komunikacji Mieczysław Zajfryd oraz wiceministrowie Jan Raczkowski i Marian Olewiński.
Jednak faktycznie pierwsze lądowania wykonywał samolot Ił-14 Papuga. Samolot miał za zadnie zgrać systemy nawigacyjne i opracować procedury podejść do lądowania. Lądowania wykonywały także samoloty bojowe MiG-21.
W trakcie uroczystości (2.05.1974 roku) Premier PRL Piotr Jaroszewicz odznaczył budowniczych portu lotniczego Romana Kąckiego i Zygmunta Krenca Krzyżami Kawalerskimi Orderu Odrodzenia Polski. Ponadto 16 osób odznaczono złotymi, srebrnymi i brązowymi Krzyżami Zasługi. Chwalono wykonawców za tempo wykonania prac, gdyż budowę planowano na 33 miesiące, a z zadaniem uporano się w 25 miesięcy. Lotniskiem bardzo interesował się sam I sekretarz PZPR Edward Gierek, który uczestniczył w ceremonii otwarcia budynku dworca lotniczego i dokonał przecięcia wstęgi.
Ruch pasażerski.
Od 1973 roku, Gdańsk utrzymywał sezonowe połączenie z Berlinem. W pierwszym sezonie z Lotniska Wrzeszcz, później z Lotniska Rębiechowo. Linia ta była obsługiwana wyłącznie samoloty wschodnio niemieckie przedsiębiorstwo Interflug. Samoloty PLL LOT zaczęły na tej trasie kursować dopiero w 1978 roku.
W 1977 roku, PLL LOT uruchomił sezonowe połączenia z Rębiechowa do Budapesztu, Burgas i Warny. Dużo większą siatkę połączeń miały linie czarterowe. Z Gdańska latano do około 20 portów lotniczych w Europie. Najczęstszym samolotem widywanym na Lotnisku Rębiechowo w 70-tych latach XX wieku były turbośmigłowe An-24. Pojawiały się także czterosilnikowe turbośmigłowe Ił-18, turboodrzutowe Tu-134, a bardzo sporadycznie Ił-62.
Pierwszym pełnym sezonem dla Lotniska Rębiechowo był 1975 rok. Obsłużono wówczas 215 042 pasażerów i wykonano 6 099 operacji lotniczych. Dynamika wzrostu lat 70-tych nie była oszałamiająca, niemniej jednak zapewniała Lotnisku Rębiechowo drugie miejsce w Polsce po Lotnisku Okęcie (pod względem liczby pasażerów i bagażu). Interesująco wygląda porównanie czasu podróży (w 70-tych latach) samolotem i pociągiem na dystansie Gdańsk – Warszawa. Samolot An-24 pokonywał te trasę w 65 minut. Pociąg pośpieszny przebywał tę odległość w 4 godziny.
Plany rozbudowy.
Jak wspomnieliśmy powyżej, budowa Lotniska Rębiechowo była prowadzona etapami. Pierwszy etap został ukończony w całości. Inaczej lotnisko by nie uzyskało stosownych zezwoleń. Z drugim etapem było już gorzej. Wykonano tylko część z zaplanowanych inwestycji.
Budynek dworca pasażerskiego został oddany do użytku w 1976 roku. Był konstrukcją trzykondygnacyjną. W dworcu pasażerskim, składającym się z trzech skrzydeł mieściły się: hala odpraw, poczekalnie, hol oraz restauracja. Oprócz tego swoje pomieszczenia posiadały tam PLL LOT, administracja lotniska, Milicja Obywatelska, urząd celny, poczta oraz służba zdrowia. Techniczna obsługa startowa miała swoją siedzibę obok dworca pasażerskiego. Znajdowały się tam także pomieszczenia służby meteorologicznej, stacja transformatorowa oraz garaże dla sprzętu naziemnej obsługi samolotów. W późniejszym czasie wybudowano również tzw. ogródek meteorologiczny, a także wspólny budynek dla służby ochrony lotniska (SOL) oraz straży pożarnej. Zbudowano WKL o całkowitej wysokości 20 m. Co się tyczy dróg samochodowych, lotnisko posiadało drogi wewnątrz-lotniskowe oraz połączenia z drogami publicznymi, w tym z budowaną Obwodnicą Trójmiasta.
Drugi etap miał obejmować także; rozbudowę CPPS, budowę głównej DK i łączników. Niestety te plany przeciągnęły się aż do 2011 roku, kiedy to realizowano budowę Terminalu II. W ogólne nie wykonano planowanego przedłużenia DS. do 3 600 m. Były także przymiarki do gigantycznej rozbudowy Lotniska. Budowę kolejnych dwóch dróg startowych i budowa kolejnych dwóch dworców ustawionych w półksiężyc. Tak się jednak nie stało.
Historia kolejnych lat.
W 80-tych latach Lotnisko jak i cała Polska przechodziła kolejny długoletni kryzys. Tym razem pod przywództwem dyktatora generała Wojciecha Jaruzelskiego, który piastował jednocześnie wszystkie najważniejsze funkcje w PRL. Najpierw, stan wojenny, a następnie niska zamożność rodaków, skutecznie ograniczały wzrost przewozów pasażerskich i towarowych.
W 1991 roku, obsłużono ponad 78 tysięcy pasażerów.
W 1993 roku, Lotnisko Rębiechowo stało się spółką prawa handlowego, której właścicielami są głównie miejscowe władze samorządowe: woj. pomorskie (31,45%), Gdańsk (29,45%), Gdynia (1,14%), Sopot (0,35%) oraz Przedsiębiorstwo Państwowe "Porty Lotnicze" (37,61%).
W połowie 90-tych lat XX wieku, na Lotnisku przystąpiono do budowy nowej wieży kontroli lotów (WKL). Stara WKL nie spełniała już wymogów i była za niska. Nowa WKL zaczęła swoją działalność a 1999 roku, a w 2002 roku, stara WKL została rozebrana.
Nowy terminal. 1997 rok.
W 1997 roku, do użytku został oddany nowy terminal pasażerski. Nowy terminal miał powierzchnię 7 260 m kwadratowych i kubaturę 34 000 m sześciennych. Jego atrakcją był niewątpliwie doskonały widok na płaszczyznę postoju samolotów i drogę startową z wewnętrznego holu-tarasu na górnej kondygnacji dworca.
W 2004 roku, port lotniczy otrzymał imię przywódcy Solidarności i Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Lecha Wałęsy. Po zamachu smoleńskim w 2010 roku, podniosły się głosy o konieczności zmiany nazwy na Port Lotniczy imieniem profesora Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego.
W dniu 19.10.2006 roku, po raz pierwszy Lotnisko osiągnęło liczbę miliona pasażerów obsłużonych w ciągu jednego roku. Łącznie w 2006 roku, obsłużono 1 256 000 pasażerów.
Już w 2006 roku, w terminalu było bardzo ciasno. Terminal nie był przewidziany na tak duży ruch pasażerski. Z uwagi na małą powierzchnię nie było gdzie ustawić kolejnych miejsc siedzących dla oczekujących na lot podróżnych. Było zaledwie 150 foteli, a to zaledwie pojemność samolotu Boeing 737.
W 2007 roku, na Lotnisku obsłużono 1 715 000 tysięcy pasażerów.
W 2008 roku, rozbudowano parking dla samochodów osobowych. Przebudowano także główną bramę wjazdową na teren lotniska. Rozbudowano częściowo PPS.
Terminal Miasto.
W dniu 11.08.2008 roku, Lotnisko Rębiechowo starając się rozładować tłok w Terminalu otworzyło Terminal Miasto. Już w dniu 9.08.2008 roku, obsłużyło pierwszego pasażera. Terminal Miasto znajdował się w centrum Gdańska, przy ulicy Heweliusza 13-17, vis a vis hotelu MERCURE HEVELIUS. W Terminalu Miasto dokonać można zakupu biletów lotniczych na dowolną trasę i dowolną linią lotniczą. Wiele zalet przemawiało za takim terminalem. Tutaj pasażer jak i swój bagaż może oprawić w lepszych warunkach niż na Lotnisku. Już na 24 godziny przed lotem można odprawić siebie i swój bagaż rejestrowy. Dzięki temu można dłużej cieszyć się pobytem w samym Gdańsku, skracając do minimum niezbędne formalności. Odprawa kończy się na 4 godziny przed planowanym startem dla ludzi z bagażem rejestrowym i na 2 godziny przed planowanym lotem tylko z bagażem kabinowym. Następnie pasażer jest zawożony specjalnym autokarem/busem na Lotnisko. Przechodzi tylko odprawę paszportowa (jeśli to konieczne), przechodzi przez strefę bezpieczeństwa i do gate-u. Terminal Miasto prowadzi także; wynajmem samochodów, sprzedaje ubezpieczenia i prowadzi usługi turystyczne. Odprawa pasażerska i bagażu w punkcie Terminal Miasto obowiązuje dzisiaj (2011 roku) przy lotach takimi liniami lotniczymi jak: LOT, Jet Air, airBaltic, Wizz Air, Norwegian oraz Lufthansa.
Godziny otwarcia Terminalu Miasto; Kasy Biletowe Lotniska otwarte są : pn-pt 09:00-17:00 , w sob. 10:00-14:00, niedziela-nieczynne. Check in: pn-ndz 9:00-17:00. Kontakt: Kasy Biletowe Lotniska. Tel. +48 58 526 88 00, +48 58 526 88 03. Fax: +48 58 526 88 01. e-mail: terminalmiasto@airport.gdansk.pl. Check-in +48 58 526 88 04.
Terminal Cargo.
W 2009 roku, oddano do użytku zmodernizowany terminal cargo. Dobre wyniki uzyskały przewozy cargo. W 2010 roku, na Lotnisku przeładowano 4 487 ton, co oznacza 11,7% wzrost w porównaniu do 2009 roku.
Ruch pasażerski.
W dniu 18.11.2010 roku, po raz pierwszy obsłużono dwa miliony pasażerów, w ciągu jednego roku. Odprawiono wtedy (w całym 2010 roku) 2 232 000 podróżnych, co stanowiło wzrost o 16,8% w stosunku do 2009 roku. W 2011 roku, odprawiono 2 464 000 podróżnych, co stanowi wzrost o 10% w stosunku do 2010 roku. Odprawiono 4 944 ton towarów. Wykonano 34 400 operacji lotniczych. W 2011 roku, uruchomiono 21 nowych połączeń, oddano do użytku 6 strategicznych inwestycji.
Opracował Karol Placha Hetman