Łęczyca 2022-05-17
Lotnisko wojskowe koło Łęczycy w Leźnicy Wielkiej.
Lotnisko ma współrzędne geograficzne: 52.005N, 19.143E.
Historia lotniska w Leźnicy Wielkiej koło Łęczycy rozpoczęła się podczas drugiej wojny światowej. W trakcie okupacji germańskiej, w pobliżu miejscowości Krzepocinek (Krzepocin Pierwszy, Krzepocin Drugi), wybudowano betonową drogę startową, o wymiarach 1 200 m x 60 m. W założeniach miało to być lotnisko etapowe na trasie przelotów z zachodu na wschód ciężkich samolotów transportowych. Samoloty miały tu być tankowane.
Tuż po drugiej wojnie światowej stacjonowało tu dowództwo 3. Brandenburskiej Myśliwskiej Dywizji Lotniczej oraz jej 10. i 11. Pułk Lotnictwa Myśliwskiego (9. PLM rozformowano). W lutym 1946 roku, dywizji zmieniono nazwę na 1. Myśliwską Dywizję Lotniczą, a pułki odpowiednio na 2. i 3. PLM i przeniesiono na lotnisko Czyżyny w Krakowie. W styczniu 1946 roku, z rozformowanej 1. Dywizji Lotnictwa Bombowego, jednocześnie na bazie 3. Pułku Lotnictwa Bombowego ( stacjonował na lotnisku Sochaczew – Bielice ) utworzono na lotnisku w Leźnicy Wielkiej 7. Samodzielny Pułk Lotnictwa Bombowców Nurkujących. W kwietniu 1947 roku, pułk przebazowano na lotnisko w poznańskiej Ławicy.
W tym okresie infrastruktura lotniska w Łęczycy (Leźnica Wielka) była uboga. Nie było hangaru, a stan osobowy jednostki był zakwaterowany w starych przedwojennych koszarach przy ul. Kaliskiej oraz w kwaterach prywatnych. Dopiero w marcu 1952 roku, po rozbudowie lotniska, przebazowano tu z lotniska Bemowo (Warszawa – Babice) 13. PLM. 13. PLM eksploatował samoloty Jak-23 do połowy 50-lat XX wieku. W tym czasie był stopniowo przezbrajany w samoloty MiG-15 i ich polskie odpowiedniki Lim-1. Z uwagi na napiętą sytuację geopolityczną i dalekie bazowanie od granicy, 13. PLM w dniu 30 grudnia 1971 roku, został rozformowany. Po tym czasie zaczęła się historia 37. PŚT.
W październiku 1956 roku, na Lotnisku w Łęczycy urządzono polowe miejsce postoju Dowództwa Północnej Grupy Wojsk Radzieckich, kiedy wojska te maszerowały na Warszawę. Stacjonował tu marszałek CCCP Iwan Koniew. Było to w czasie „Powstania Poznańskiego”.
Z ciekawostek związanych z lotniskiem w Leźnicy Wielkiej można przypomnieć fakt, że w początkach 50-lat służył w 13. PLM starszy brat jedynego polskiego kosmonauty Mirosława Hermaszewskiego, pułkownik pilot Władysław Hermaszewski.
Od 1951 roku, do 1971 roku, gospodarzem lotniska był 13. Pułk Lotnictwa Myśliwskiego. Pułk miał na wyposażeniu samoloty myśliwskie Jakowlew Jak-23, szkolno-treningowy Jakowlew Jak-17 W „Agata”, myśliwce: MiG-15, Lim-1, MiG-15 bis, Lim-2, Lim-5, MiG-21 F-13, MiG-21 PF. W 60-latach, lotnisko poddano rozbudowie. RWD wydłużono, bo 13. PLM przezbrojono w samoloty typu MiG-21. Droga startowa została wydłużona do 2 500 m. Nawierzchnia była betonowa, ale podczas kolejnych remontów stosowano nawierzchnię asfaltową i asfaltobetonową.
W okresie 1971 – 1994, gospodarzem lotniska był 37. Pułk Śmigłowców Transportowych (37. PŚTr). Pułk eksploatował różne typy śmigłowców, w tym: SM-1, Mi-2, Mi-4, Mi-6 (były trzy egzemplarze), Mi-8.
W 1994 roku, na bazie 37. Pułk Śmigłowców Transportowych został sformowany 1. Pułk Szwoleżerów, który wszedł w skład 25. Dywizji Kawalerii Powietrznej w Tomaszowie Mazowieckim, lotnisko Nowy Glinnik.
Infrastruktura. Lotnisko Łęczyce, Leźnica Wielka.
Lotnisko ma współrzędne geograficzne 52.005N, 19.143E. Leży na wysokości 115 m npm (404 ft). RWY o wymiarach 2 500 m x 60 m z nawierzchnią asfaltową, o orientacji 10/28 (dokładnie 098/278). Kod ICAO: EPLY. Radio: TWR 128.025, APP 119.750, PAR 123.575.
Lotnisko jest zarządzane przez Jednostkę Wojskową 4395. W rejestrze lotnisk i lądowisk wojskowych Ministerstwa Obrony Narodowej figuruje pod numerem 16 księgi rejestru. Głównym użytkownikiem lotniska jest 1. Dywizjon Lotniczy wchodzący w skład 25. Brygady Kawalerii Powietrznej. Lotnisko nie przyjmuje cywilnych statków powietrznych o napędzie turboodrzutowym. Obowiązuje zakaz lądowania samolotów cywilnych w nocy.
Główna droga kołowania przebiega z północnej strony RWY. RWY z główną drogą kołowania jest połączona pięcioma łącznikami. Na polu wzlotów są trzy PPS, w tym jedna centralna przed domkiem pilota i wieżą kontroli lotów. CPPS ma wymiary 400 m x 50 m i ma powierzchnię 20 000 m2. Pozostałe dwie PPS mają powierzchnię po 10 000 m2. Dodatkowo na polu wzlotów jest 41 indywidualnych miejsc postojowych dla śmigłowce. Śmigłowce Mil Mi-6 bazowały na stanowiskach we wschodniej części pola wzlotów.
Na lotnisku jest jeden nowoczesny hangar o wymiarach w podstawie 85 m x 40 m z przybudówkami. Na terenie lotniska jest MPS, bombo-skład, warsztaty, strzelnica wojskowa, boisko sportowe z torem przeszkód, oczyszczalnie ścieków, kotłownia CO i inne budynki. Pozostałością po 13. PLM są ziemne umocnienia stanowisk samolotów w strefie rozśrodkowania w północno-zachodniej części lotniska. Lotnisko jest ogrodzone. W dużej mierze jest to ogrodzenie betonowe-segmentowe.
Na terenie lotnisk jest pomnik-samolot PZL Lim-2.
W pobliżu lotniska jest drewniany kościół parafialny pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła, z początku XVIII wieku. Świątynia ustawiona jest na murowanym fundamencie. Ołtarz główny barokowy z rzeźbami św. Wojciecha i św. Stanisława Biskupa Męczennika wykonanymi w końcu XVII wieku.
Przy lotnisku przebiega droga wojewódzka Nr 469. Droga wojewódzka Nr 469 łączy Ozorków – Uniejów i ma długość 35 km. Droga przebiega w całości przez terenie województwa łódzkiego, przez powiaty: poddębicki i zgierski.
Do lotniska jest doprowadzona bocznica kolejowa ze stacji Łęczyca.
Opracował Karol Placha Hetman