Mielec 2010-06-05
Konstrukcja
174b Rozdział 23.10.1960 rok. PZL WSK Mielec An-2.
Lekki samolot transportowy.
An-2 to samolot wielozadaniowy stosowany w lotnictwie wojskowym i cywilnym. Jednosilnikowy dwupłatowiec z podwoziem stałym. Zbudowany ze stopów aluminium, w układzie klasycznym. Większość samolotów zbudowano w PZL (Państwowe Zakłady Lotnicze) WSK (Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego) Mielec.
Skrzydła.
Zespół płatów samolotu składa się z górnego i dolnego skrzydła, wsporników i linek (taśm). Skrzydło górne ma rozpiętość 18,2 m, powierzchnia 43,6 m kwadratowego. Rozpiętość skrzydła dolnego 14,2 m, powierzchnia 28,0 m kwadratowych. Skrzydła dwu-dźwigarowe, o konstrukcji metalowej z profilem R-11 S 14 %, stałym na całej długości. Znaczne powierzchnie kryte płótnem. W przestrzeni między dźwigarowej górnych płatów umieszczono zbiorniki paliwa. Lotki umieszczono na górnym skrzydle, wyważone masowo i aerodynamicznie. Lotki wychylają się jednocześnie z klapami, zwiększając ich efektywność. Na lewej lotce trymer sterowany elektrycznie. Powierzchnia lotek 5,9 m kwadratowego. Na całej rozpiętości skrzydła górnego na krawędzi natarcia umieszczono automatyczne skrzela. Wysuwają się one przy prędkości zbliżającej się do prędkości przeciągania. Klapy szczelinowe na górnym i dolnym skrzydle. Klapy maja powierzchnię 9,6 m kwadratowego. Konstrukcja klap i lotek metalowa, częściowo kryta płótnem. Pomiędzy skrzydłem górnym i dolnym umieszczono wsporniki ( stójki ) wykonane z profilowanej blachy duraluminiowej i połączonych nitami. Pomiędzy skrzydłem górnym i dolnym umieszczono linkowe podciągi, zwiększające sztywność płatów. Na lewym wsporniku umieszczono czujnik temperatury zewnętrznej i Pitota. Na dolnych skrzydłach na krawędzi natarcia umieszczono dwa reflektory do lądowania, a w prawym skrzydle dodatkowy reflektor do kołowania.
Kadłub.
Kadłub o konstrukcji pół-skorupowej ma przekrój zbliżony do prostokąta. Składa się z wręg, podłużnic, belki nośnej oraz podłogi ładowni, która jest elementem siłowym. Technologicznie kadłub podzielono na trzy części; przednią z kabina załogi, środkową, i ogonową. Rozpoczyna się zespołem napędowym, za którym umieszczono kabinę załogi. Oszklenie kabiny jest wyjątkowo bogate w okna, 25 okien. Z powodu nie najlepszego widoku do przodu, oszklenie zostało wybitnie wysunięte na boki, co umożliwia nawet zobaczenie kół podwozia. Szkielet oszklenia wykonano ze spawanej ramy. Okna ze szkła organicznego. Okna przed pilotami są ogrzewanie elektrycznie i/lub gorącym powietrzem. W suficie kabiny umieszczono wyjście awaryjne. Dwóch pilotów zajmuje miejsca w kabinie obok siebie jak w typowym samolocie transportowym. Za kabina załogi umieszczono ładownię. Wymiary kabiny-ładowni; długość 4,10 m, szerokość 1,60 m, wysokość 1,80 m. Objętość to 11,8 m kwadratowego. Podłoga jest wzmocniona. Drzwi wejściowe mają wymiary 1,530 m x 1,460 m. W tych drzwiach umieszczono mniejsze drzwi wejściowe; 1,420 m x 0,810 m. W burtach umieszczono po 4 okna z każdej strony. W ogonowej części zwykle montowano toaletę. Także w ogonowej części umieszczono akumulatory, inne wyposażenie, a także schowek na narzędzia pokładowe np.; podstawki pod koła. Kabina załogi i ładownia są ogrzewane gorącym powietrzem. Kabiny są wentylowane, ale nie ma mowy klimatyzacji i hermetyzacji, dlatego w wersjach wykonujących loty powyżej 5 000 m stosuje się instalacje tlenowe, do których podpinane są indywidualne maski tlenowe.
Usterzenie.
Usterzenie klasyczne z podziałem na stery i stateczniki. Konstrukcja metalowa z dużymi powierzchniami krytymi płótnem. Poziome usterzenie jest podparte zastrzałami wykonanymi z profilowanej blachy duraluminiowej, nitowane. Star wysokości ma kompensacje aerodynamiczną i wyważenie masowe. Na lewej połówce klapka wyważająca. Ster kierunku także wyważony masowo, ma kompensacje aerodynamiczną i klapkę wyważającą. Profil usterzenia jest symetryczny i konstrukcyjnie zbliżony do konstrukcji skrzydeł.
Podwozie.
Podwozie stałe, trój-podporowe w archiwalnym układzie z kołem ogonowym. Amortyzatory olejowo-powietrzne. Hamulce pneumatyczne w kołach głównych bębnowe. Sterowanie hamulcami umieszczono na lewym wolancie, a na życzenie można zamontować sterowanie także na prawym wolancie. Hamowanie jednym kołem spowoduje skręt samolotu. Rozmiary pneumatyk 800 x 260 mm. Kółko ogonowe na widelcu z amortyzatorem samonastawne zgodnie z kierunkiem ruchu samolotu. Rozmiar pneumatyk 470 x 210 mm. Na ściegu i lodzie można stosować narty. Mają one wysuwane pneumatycznie pazury służące do hamowania.
Układ sterowania samolotem oparty jest na linkach i cięgnach. Sterowanie lotkami i sterami mechaniczne. Klapy i trymery są sterowane elektrycznie, ze stabilizacja neutralnego położenia.
Instalacja elektryczna – prąd stały o napięciu 27 V uzyskiwany z prądnicy. Dwa akumulatory. W instalacjach elektrycznych występują także napięcia 36 V i 115 V.
Pneumatyczna – hamuje koła podwozia głównego, ustawia w położeniu neutralnym kółko tylne. W wersji rolniczej obsługuje instalację opylającą lub opryskową. W wersji wodnej obsługuje stery pływaków.
Instalacja ogrzewania i wentylacji – ogrzewa obie kabiny. Gorące powietrze pochodzi z wymiennika zamontowanego przy silniku. Chwyt powietrza do wentylacji umieszczono na dolnej powierzchni górnego skrzydła. Ponadto w kabinach umieszczono dwa elektryczne wentylatory.
Instalacja przeciwpożarowa – zamontowana jest tylko w rejonie silnika. Uruchamiana jest przez załogę. Czynnikiem roboczym jest obojętny gaz. Dodatkowo na pokładzie samolotu umieszczono dwie ręczne gaśnice śniegowe.
Samolot ma standardowe przyrządy pokładowe; prędkościomierz, wysokościomierz, wariometr, sztuczny horyzont, obrotomierz, paliwomierz, busola magnetyczna, busola indukcyjna, żyroskopowy wskaźnik kursu. Trój wskaźnikowy kontroler pracy silnika, termometry, manometry. Większość wskazówek jest fluorescencyjna. Radiostacja nadawczo-odbiorcza KF R-842 lub R-805 z antena promieniowa rozpiętą pomiędzy masztem a usterzeniem pionowym. Ma częstotliwość 2-8 MHz i zasięg ponad 340 km. Radiostacja UKF R-860 lub R-800 z antena mieczowa na grzbiecie kadłuba. O częstotliwości 118-135,9 MHz i o zasięgu minimum 100 km. Radio-wysokościomierz RW-UM lub RW-2 z instalacja dźwiękową i świetlną. Zakres pomiaru 0-600 m. Anteny dipolowe umieszczono pod kadłubem w odległości 2,4 m jedna od drugiej. Radio-kompas ARK-5 lub ARK-9. linka anteny rozpięta jest pomiędzy izolatorem na grzbiecie kadłuba, a usterzeniem pionowym. O zasięgu 160-180 km. Pozwala określić kurs według radiostacji naziemnych i wykonać podejście do lądowania w warunkach złej widoczności. Sygnalizator przelotu na radiolatarnią MRP-56 P, zwany także radiomarkerem. Pokładowa rozmównica SPU-6, zwana także telefonem pokładowym. Umożliwia porozumiewanie się trzech członków załogi na pokładzie samolotu oraz łączność poprzez radiostację. Można także nim podsłuchiwać pracę radiokompasu. W prawej burcie przy kabinie pilotów umieszczono rakietnicę.
Silnik.
Silnik tłokowy ASz-62 IR, 9-cylindrów, chłodzony powietrzem, z reduktorem planetarnym i sprężarką odśrodkową. Moc 1 x 736 kW ( 1 x 1 000 KM ). Rozruch elektryczny. Osłona silnika metalowa typu CAGI ma automat regulujący zasłonkami przepływ powietrza, a przez to chłodzenie silnika.
Paliwo w 6 zbiornikach o pojemności 1 200 litrów. Paliwo to benzyna lotnicza o liczbie oktan 91. Zbiornik oleju 125 litrów. Chłodnica oleju umieszczona na ramie z tyłu pod osłona silnika. Śmigło 4-łopatowe o zmiennym skoku w locie z hydrauliczno-bezwładnościowym przestawianiem łopat.
W Polsce w trakcie modernizacji silników uzyskano zmniejszenie zużycia paliwa o 20 %, a między naprawczy okres wzrósł z 800 do 1 800 godzin.
Stosowano różne typu śmigieł. Wszystkie o średnicy 2,60 ( 2,62 ) m. Zawsze krawędź natarcia ma rowki dla polewania spirytusem celem niedopuszczenia do oblodzenia. Typ śmigła określa także okres, w którym je stosowano; W-509D7. Konstrukcja G.M. Zasławskiego o charakterystycznych łopatach, wykonanych z drewna, w kształcie szabli. Stosowane do około 1965 roku. W-509D9. Łopaty prostokątne z tępo ściętymi końcówkami. Piasta osłonięta kołpakiem. Łopaty wykonane z komponentu; drewno ulepszone delta + sosna lotnicza + siatka metalowa. Stosowane na samolotach budowanych przez WSK Mielec. PZL AW-2. opracowane w 70-latach. Łopaty wykonane z metalu. Piasta nie osłonięta kołpakiem.
Dane T-T An-2 TD. 1960 rok:
Rozpiętość 18,176 m. Długość 12,735 m. Wysokość 4,235 m. Powierzchnia nośna 71,51 m2. Masa własna 3 445 kg. Masa całkowita 5 200 kg. Masa maksymalna 5 500 kg. masa użyteczną 2 055 kg. Masa ładunku 1 500 kg. Paliwo 1 200 litrów. Prędkość maksymalna 253 km/h. Prędkość minimalna 120 km/h. Prędkość wznoszenia 3,5 m/s. Prędkość przelotowa 185 – 190 km/h. Prędkość lądowania 85 km/h. Zasięg 900 km. Puła 4 160 – 4 400 m. Rozbieg 150 – 180 m. Dobieg 170 – 180 m.
Opracował Karol Placha Hetman