Kraków 4-02-2021
Historia
Etrich Taube to najpopularniejszy samolot austriacki i niemiecki okresu przed wielką wojną światową. Konstruktorem samolotu był Igo Etrich. Słowo Tauube oznacza gołąb. Samolot był produkowany w wielu zakładach, w tym przez Awiatę (co najmniej 1 sztuka). Samoloty te figurowały także pod nazwą Rumpler Taube, od niemieckiego zakładu, który zbudował ich najwięcej. Był to pierwszy udany samolot dwumiejscowy. W konstrukcji samolotu wykorzystano kształt nasion roślin „Zanonia macrocarpa”, które są wiatrem niesione bardzo daleko. Najpierw powstawały modele szybowców, szybowce, a w końcu samolot. Układ jednopłata z silnikiem z przodu ze śmigłem ciągnącym. Silnik obudowany blachą dla poprawy aerodynamiki. Konstrukcja z metalowych rurek lub u innych producentów mieszana. Obrys skrzydeł przypomina ptasie skrzydła. Samolot nie miał lotek. Ich rolę pełniły elastyczne końce płata. Samolot był bardzo bezpieczny. Miał tendencję do wyrównywania lotu i był niezwykle stateczny. Był tani w produkcji i eksploatacji. Samolot Etrich Taube był produkowany od 1910 roku, do 1913 roku. Zbudowano co najmniej 200 maszyn. Z uwagi na nie uregulowany stan formalno-prawny i brak licencji samolot był wielokrotnie kopiowany. Ponieważ samolot był budowany przez różne firmy dlatego można spotkać różne dane techniczne. Wymiary rozpiętość 13,5-14,5 m, długość 12-14 m, silniki o mocy 50-100 KM.
Samolot Etrich Taube charakteryzował się doskonałą statecznością i właściwościami lotnymi. Do 1914 roku, na samolocie wzorowało się ponad 50 konstruktorów. W efekcie powstało około 500 samolotów ze skrzydłami wzorowanymi na płatach samolotu Etrich Taube, z jego pierwszego okresu budowy.
Samolot Etrich Taube w Krakowie.
Samoloty Etrich Taube były pierwszymi maszynami, które były eksploatowane na lotnisku Rakowice. Było to w czasie, kiedy Kraków był pod zaborem austro-węgierskim. W 1912 roku, dwa samoloty Etrich Taube wzięły udział w ćwiczeniach wojsk austro-węgierskich.
Samolot będący w zbiorach Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie został zbudowany w 1936 roku, jako latająca replika, przez Alfreda Friedricha. Samolot powstał w niewielkiej wytwórni obok Berlina, która specjalizowała się w budowie latających replik, z pionierskiego okresu lotnictwa. Budowę repliki oparto na planach samolotu Rumpler Taube z 1913 roku.
Konstrukcja
Etrich Taube to samolot dwumiejscowy, z jednym płatem, o konstrukcji mieszanej. Cały samolot jest usztywniony licznymi odciągami, wykonanymi z drutu. Samolot jako maszyna bojowa nie miała stałego uzbrojenia. Lotnicy wykorzystywali broń osobistą i karabiny z obciętymi lufami. Na pokład zabierano lekkie bomby, które wyrzucano ręcznie.
Skrzydła o obrysie wzorowanym na kształcie nasiona rośliny, o bardzo dużej sile nośnej. Skrzydła nie mają lotek. Ich rolę pełnią giętkie końce skrzydeł. Skrzydła są pokryte płótnem. Kadłub o konstrukcji szczątkowej mieści dwie osoby, które zajmują miejsce w układzie tandem w odkrytych kabinach. Silnik umieszczono w przedzie kadłuba i napędza dwułopatowe śmigło ciągnące. Silnik jest oprofilowany blachami. Usterzenie jest typu ptasiego ogona. Pokryte jest płótnem. Podwozie główne to dwa amortyzowane koła. Uzupełnieniem jest płoza ogonowa.
W samolocie stosowano różne silniki, głównie rzędowe, 4 cylindrowe lub 6-cylindrowe, chłodzone cieczą. Chłodnicę silnika umieszczono po bokach kadłuba i przypominają panelowe grzejniki.
Dane T-T Etrich Taube:
Załoga dwie osoby. Rozpiętość 13-16 m. Długość 9-11 m. Wysokość 2-2,5 m. Powierzchnia nośna 30-35 m2. Masa własna 600-700 kg. Masa startowa 800-950 kg. Prędkość maksymalna 90-120 km/h. Zasięg 100-150 km. Pułap 2 000 m.
Zestawienie
Jeden samolot Etrich Taube został zbudowany w 1910 roku, w zakładach Awiata w Warszawie. Samoloty Etrich Taube używano na lotnisku Rakowice w Krakowie. Na samolotach Etrich Taube w czasie wielkiej wojny światowej latali także Polacy.
Opracował Karol Placha Hetman