Wilno 2015-01-29
Lotnisko Wilna – Porubanek
Historia miasta Wilna.
Pierwsza osada na terenie dzisiejszego Wilna powstała w XI wieku. Pierwsze wzmianki o istnieniu Miasta pochodzą z XIV wieku (1323 rok). Ważniejszym w tym czasie była osada Troki. Wiadomo, że 1365 roku, na Wilno napadł zakon krzyżacki, który zdobył je i spalili. Kolejny, podobny najazd miał miejsce w 1383 roku. Zmiana nastąpiła w 1387 roku, a to za sprawą unii Polsko-Litewskiej i króla Władysława Jagieły. Nastąpił wówczas chrzest Litwy. Diecezja Wileńska został podporządkowana Archidiecezji Gnieźnieńskiej. Wilno otrzymało prawo lokacyjne oparte na prawie zachodnim. Od tej pory Wilno rozwijało się dynamicznie. Powstawały cechy rzemieślnicze. Z kolejnego najazd krzyżaków w 1390 roku, Wilno się obroniło, choć z dużymi stratami. W XV wieku, zostają zbudowane zamki murowane, Górny i Dolny, a w okresie 1503 – 1522, wybudowano mury obronne z dziewięcioma bramami i trzema basztami. Do chwili obecnej pozostała tylko Brama Miednicka, bardziej znana jako Ostra Brama. Wilno się rozwijało. Powstała mennica, arsenał, młyn, drukarnia, mosty, szpitale i pałace. W 1579 roku, powstała jezuicka akademia, która po latach stała się Uniwersytetem Wileńskim. Wilno stało się miastem wielu narodów: Litwini, Polacy, Rusini, Żydzi, Włosi, Ormianie, Tatarzy. Rozwój Miasta zahamował wielki pożar w 1610 roku. W połowie XVII wieku na Litwę napadło państwo moskiewskie pod przywództwem cara Aleksego. Wymordowano 25 000 mieszkańców, czyli 1 / 3 wszystkich osób. Pożary trwały 17 dni i strawiły zupełnie Miasto. Dzieła sztuki zniszczono lub skradziono. Dodatkowo moskale doprowadzili do wielkiej zarazy, która zdziesiątkowała pozostałych mieszkańców i samych okupantów. W 1660 roku, Miasto zostało wyzwolone przez wojska Michała Kazimierza Paca. Kolejna, III wojna północna również przyniosła Miastu straty. W trakcie insurekcji kościuszkowskiej, 1794 roku, Miasto broniło się przed moskalami. Obrońcy poddali się z powodu braku środków do obrony. W 1795 roku, Wilno stało się stolicą guberni w zaborze państwa moskiewskiego. W 1812 roku, podczas wojen napoleońskich Miasto na krótko odzyskało wolność. Moskale zajęli Miasto ponownie w dniu 10.12.1812 roku. W XIX wieku, w Mieście rozwinęły się organizacje patriotyczne. W 1823 roku, doszło do licznych aresztowań Polskiej młodzieży. W tym czasie w Wilnie studiował i był więziony Adam Mickiewicz. Podczas powstania styczniowego 1861 roku, w Wilnie trwały zacięte walki, które doprowadziły do całkowitej pacyfikacji przez moskala generała-gubernatora, któremu nadano przydomek „Wieszatiel”.
W grudniu 1862 roku, uruchomiono kolej warszawsko-petersburską. Wilno stało się węzłem kolejowym. W 1893 roku, uruchomiono tramwaj konny. W 1897 roku, w Wilnie Polacy stanowili 39 %, a Litwinów było tylko 2 %.
W dniu 1.08.1914 roku, wybuchła wielka wojna światowa. W okresie 1915 – 1918, Wilno było okupowane przez germańców. Kiedy germańcy wycofywali się, narody żyjące na tym terenie podjęły próbę porozumienia pokojowego, które zakończyło się fiaskiem. Wybuch konflikt między Polakami, a Litwinami o Wilno i ziemię wileńską, sprytnie podsycany przez geramńców i moskali. Ludność Polska powołała do istnienia samoobronę wileńską (Samoobrona Ziemi Wileńskiej licząca 1 200 ochotników, Samoobrona Krajowa Litwy i Białorusi), która zajęła Wilno 1.01.1919 roku. W tym czasie ujawnili się komuniści Polskiego i żydowskiego pochodzenia, którzy swoją bandę w Wilnie założyli potajemnie 15.12.1918 roku. W dniu 2.01.1919 roku, doszło do walk między Polakami, a komunistami, którzy chcieli władzę w Wilnie oddać bolszewikom. Pierwszy atak armii czerwonej został odparty, co było dużym zaskoczeniem dla kacapów. Drugi atak był z ogromną przewagą siły zarazy bolszewickiej. W dniu 5.01.1919 roku, Wilno zdobyli bolszewicy. Wycofujące się oddziały Polskie zostały częściowo rozbrojone przez germanów.
Pod koniec 1918 roku, istniał już rząd Republiki Litewskiej wspierany zarówno przez germańców jak i moskali. Białoruś w tym czasie już została przyłączona do państwa moskiewskiego. Na tym tle istniał spór terytorialny między Litwinami a Białorusinami. Rząd litewski nie chcąc konfrontacji z bolszewikami i Polakami, ewakuował się do Grodna, które w tym czasie zajmowali germańcy.
W dniu 4.01.1919 roku, doszło do pierwszych walk Polsko-bolszewickich, co niektórzy historycy uznają za początek wojny Polsko-bolszewickiej, bo po stronie Polskiej brały udział regularne oddziały Wojska Polskiego. W lutym 1919 roku, Wilno zostało proklamowane stolicą Radzieckiej Socjalistycznej Republiki Litwy i Białorusi. W lipcu 1920 roku, doszło do kolejnych starć Wojska Polskiego przeciw bolszewikom i oddziałom litewskim. Aby odzyskać Wilno, Józef Piłsudski posunął się do podstępu poprzez „bunt” generała Lucjana Żeligowskiego. W dniu 9.10.1920 roku, oddziały Żeligowskie weszły do Wilna. Proklamowano utworzenie Litwy Środkowej i utworzono Sejm Wileński, który w dniu 20.02.1922 roku, ogłosił przyłączenie Litwy Środkowej do Rzeczypospolitej Polski.
Nastąpił złoty okres rozwoju Wilna. Powstało Towarzystwo Radiotechniczne „Elektrim”, które było największym producentem radioodbiorników radiowych. Wybudowano obserwatorium astronomiczne. W 1927 roku, powstało Polskie Radio Wilno, które zajęło nowe, nowoczesne budynki. W 1930 roku, otwarto instytut naukowo badawczy. Rozwijał się teatr, kultura i sztuka.
Wybuchła II wojna światowa. Wilno zajęli moskale w dniu 19.09.1939 roku. W dniu 26.10.1939 roku, przekazali je Litwinom. Lecz już 15.06.1940 roku, ponownie je zajęli. Rozpoczął się sowiecki terror, egzekucje i wywózki w głąb CCCP. Kiedy bracia (moskale i germańcy) wzięli się za głowy, w dniu 22.06.1941 roku, germańcy zbombardowali Miasto i 25.06.1940 roku, zdobyli je. Trwał terror na ludności Polskiej, do którego nowy okupant dołożył terror ludności żydowskiej. W Ponarach, na przedmieściach Wilna, wymordowano 70 000 żydów i 20 000 Polaków.
W dniu 7.07.1944 roku, oddziały Armii Krajowej rozpoczęły akcje wyzwoleńczą „Operacja Ostra Brama”. Oddziały AK wsparli czerwono armiści. W dniu 13.07.1944 roku, Wilno było wolne, ale na chwilę. Do działa przystąpiło NKWD (policja polityczna Moskwy), aresztując i rozbrajając Polskie oddziały. Wileńszczyznę włączono do CCCP, a polaków deportowano lub przesiedlono. Od tego czasu w Wilnie zaczęli masowo osiedlać się Litwini i moskale.
Wilno stało się prowincjonalnym sowieckim miastem. Ruchy niepodległościowe zapoczątkowane w czerwcu 1988 roku, przez Litewski Ruch na Rzecz Przebudowy nasiliły się w 1990 roku, a w styczniu 1991 roku, doszło do starć pod wieżą telewizyjną. Komuniści użyli czołgów. Zginęło 17 osób zaś około 600 zostało rannych. Od 17.09.1991 roku, Wilno jest stolicą niepodległej Litwy. W 1993 roku, Wilno z wizytą duszpasterską odwiedził papież św Jan Paweł II Wielki.
Wilno położenie.
Wilno ma położenie geograficzne 54° 41′ N, 25° 17′ E. Z Wilna do granicy z Rzeczypospolitą Polską jest 140 km. Wilno ma powierzchnię 401 km2. Leży na wysokości 112-148 m npm. Liczy 560 000 mieszkańców (2010 roku). Administracyjnie podzielone jest na 20 dzielnic. Wilno jest stolicą Litwy. Ma 8 uniwersytetów. Zabytkowe centrum wpisane jest na listę światowego dziedzictwa od 1994 roku. Wilno to wielki ośrodek religijny: katolicy (40 świątyń), prawosławni, protestanci, żydzi, cerkiew staroobrzędowców. W Wilnie działa kilkanaście organizacji Polskiej kultury, nauki i polityki.
Lotnisko Porubanek.
Lotnisko Porubanek to obecnie Międzynarodowy Port Lotniczy Wilno. Znajduje się on w odległości 6 km od centrum Wilna. Brak jednak dokładnych informacji, kiedy lotnisko dokładnie powstało. Na oficjalnym portalu portu lotniczego i na portalach towarzystw lotniczych widnieje data 17.08.1932 roku. Prawdą jest, że w tym czasie uruchomiono pierwsze komunikacyjne połączenie Warszawa – Wilno. Jednak wiemy z licznych relacji światków i uczestników walk z czasów wielkiej wojny światowej Lotnisko Porubanek już istniało. Sedno sprawy tkwi w tym, iż Wileńszczyzna miała bardzo burzliwą historię. Przez znaczny okres historii tereny te należały do Litwinów, a państwowo do Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Wilno było stolicą Wielkiego Księstwa Litewskiego z biskupstwem i akademią. Po trzecim rozbiorze Rzeczypospolitej Polski Wilno trafiło pod zabór moskiewski i zostało włączane do Cesarstwa Rosyjskiego. Tak było do wybuchu wielkiej wojny światowej.
W 1918 roku, o Wilno upominali się Polacy, Litwini, moskale, a nawet germańcy. Wilno było zamieszkiwane przez Polaków (60 %), Białorusinów (23 %) oraz Żydów, Litwinów, rosjan i inne narody. 62 % to wyznawcy religii rzymskokatolickiej. W 1939 roku, Wilno zamieszkiwało blisko 200 tys mieszkańców. Wilno było piątym co do wielkości Miastem w Polsce.
Napisałem o tym, aby zasygnalizować czytelnikowi tło pod kolejne historyczne wydarzenia. W 1918 roku, wraz z upadkiem państw zaborczych odżyły aspiracje niepodległościowe Polaków i Litwinów co wywołało ostry spór o Wilno. W dniu 1.01.1919 roku, część Miasta zajęły Polskie oddziały Samoobrony Wileńszczyzny, później przekształcone w Polską Organizację Wojskową. W dniu 5.01.1919 roku, po ciężkich walkach Miasto zajęli moskale-bolszewicy. W styczniu 1919 roku, Litwinów wsparła Białoruska Socjalistyczna Republik Rad. Rozpoczął się terror bolszewicki przeciw ziemianom, inteligencji i duchowieństwu. Bolszewików i Litwinów wsparli germańcy, politycznie i uzbrojeniem. Ofensywa Wojska Polskiego rozpoczęła się 16.04.1919 roku. W dniu 19.04.1919 roku, Wilno zostało wyzwolone przy wydatnej pomocy mieszkańców. W planach była restauracja I Rzeczypospolitej. Jednak Litwini pragnęli własnego państwa ze stolicą w Wilnie, choć wiedzieli, że żyło tu zaledwie 2 % Litwinów. Ostatecznie za stolicę wybrali Kowno. W lipcu 1919 roku, w Paryżu zatwierdzono pozostawienie Wilna, Grodna, Lidy w granicach Polski (według linii Focha).
W dniu 30.01.1919 roku, przy wsparciu germańców powstało lotnictwo litewskie nazwane Formacja Lotnicza (Aviacijas Dalis). Wobec braku dostatecznej ilości własnych żołnierzy Litwini przyjęli 6 pilotów, 4 obserwatorów i 5 mechaników z germańskiego Flieger Abteilung 425, który stacjonował w Kownie. W walkach przeciwko bolszewikom brały udział załogi mieszane germańsko-litewskie. W lutym 1919 roku, Litwini odkupili samoloty od germańców i pierwszy samolot ze znakami rozpoznawczymi Litwy wystartował w dniu 1.03.1919 roku. Pierwszy litewski pilot wziął udział w walkach w dniu 19.06.1919 roku. Pierwsza jednostka lotnicza czysto litewska powstała w dniu 1.04.1920 roku. Główną ich bazą było lotnisko w Kownie.
W lipcu 1920 roku, walki rozgorzały na nowo i ruszyła wielka ofensywa państwa moskiewskiego, zatrzymana dopiero przed Warszawą. Bitwa nad Niemnem przyniosła wyzwolenie Wileńszczyźnie. Bolszewicy zdążyli sprowokować kolejny konflikt przekazując władzę w Wilnie Litwinom.
W dniu 12.07.1920 roku, Litwa podpisała traktat pokojowy z CCCP, przyznające Litwie Wilno, Smorgonie, Lidę i Grodno, gdzie ludność litewska prawie nie zamieszkiwała. W dniu 26.08.1920 roku, bolszewicy przekazali im Wilno i na lotnisku Porubanek w dniu 29.08.1920 roku, wylądowało 6 samolotów litewskich.
Wkrótce sytuacja się odwróciła. Wojsko Polskie przeszło do ofensywy. Samoloty litewskie wykonujące bombardowanie i rozpoznanie Polskich pozycji wracały na lotnisko z licznymi przestrzelinami skrzydeł i kadłuba. Przez cały wrzesień 1920 roku, lotnictwo litewskie bombardowało Polskie tabory, kolumny wojskowe i umocnienia. Bomby spadały na Suwałki i Augustów. W połowie września 1920 roku, doszło do bitwy nad Niemenem w której Wojsko Polskie wzięło do niewoli jedną trzecią armii litewskiej. W październiku 1920 roku, starty lotnictwa litewskiego były coraz większe. Lotnicy ginęli lub dostawali się do niewoli. Wilno zostało zdobyte w dniu 9.10.1920 roku i Litwini opuścili Lotnisko Porubanek.
Na Lotnisku Porubanek pojawiły się Polskie samoloty. Ich obecności sprowokowała Litwinów do zbombardowania Lotniska przy pomocy czterech samolotów w dniu 20.10.1920 roku. Od 27.10.1920 roku, na Lotnisku Porubanek bazowała 16. Eskadra Wywiadowcza z Lidy. Dysponowała ona czterema samolotami Breguet XIV A2. Oficjalnie eskadra przeszła pod dowództwo marionetkowej Litwy Środkowej (generała Lucjana Żeligowskiego). Biało-Czerwone szachownice zamalowano znakami rozpoznawczymi Litwy Środkowej. W dniu 31.10.1920 roku, samoloty weszły do boju i rozpoczęły się ataki na oddziały litewskie koło Kowna i lotnisko w Kownie. W dniu 6.11.1920 roku, doszło do pierwszej walki powietrznej Polsko-litewskiej. Celami były lotniska w Kownie na Poniemoniu, stacje kolejowe i mosty, kolumny żołnierzy litewskich. Walki ustały w grudniu 1920 roku.
Oficjalne odzyskanie Wilna przez Polaków było niemożliwe, z uwagi na zobowiązania Rządu Polskiego. „Bunt” generała Lucjan Żeligowski doprowadził do odzyskania Wilna. Ostatecznie Wilno powróciło do Polski w dniu 20.02.1922 roku. Ziemia Wileńska była ostatnim obszarem II RP który otrzymał status województwa. Doszło do tego dopiero 20.01.1926 roku, kiedy to zgodnie z ustawą z 22.12.1925 roku, przekształcono ją w Województwo Wileńskie. Wilno było piątym co do wielkości miastem Polski i centrum kulturalno-naukowym z trzecim najstarszym uniwersytetem.
Lotnisko Porubanek powstało w trakcie trwania działań wojennych (przed 1917 rokiem) i zostało zbudowane przez germańców. Dla Lotniska wybrano teren koło miejscowości Porubanek. Jego zaletą była niewielka odległość od miasta. Zaledwie 6 km w kierunku południowym. W pobliżu przebiegała linia kolejowa i była stacja kolejowa Porubanek. Obecnie miejscowość jest w granicach Wilna w dzielnicy Kirtimai. Często pojawia się także nazwa rejonu – Nowy Świat.
W II Rzeczypospolitej Lotnisko Porubanek było od 1922 roku, traktowane jako bardzo cenne lotnisko polowe, a nieco później zapasowe dla Wojska Polskiego. W tym czasie pole wzlotów było bardzo duże. Miało wymiary 1000 m x 800 m. Jego nawierzchnia była bardzo zniszczona. W 1919 roku, na Lotnisku był jeden stalowy hangar, który był zbudowany przez germańców. Był także jeden niewielki budynek murowany i kilka drewnianych baraków.
Jednostki wojsk lotniczych Wojska Polskiego na dobre na Wileńszczyznę zawitały dopiero około 1925 roku, kiedy to na Lotnisku w Lidzie zaczął stacjonować 11 Pułk Myśliwski. W 1928 roku, jednostka rozwinęła się do 5. Pułku Lotniczego. Jesienią 1932 roku, na Lotnisku Porubanek powstał oddział lotniczy podległy pod 5. Pułk Lotniczy. W Porubanku rozwinęła się 51. eskadra liniowa i 53. eskadra towarzysząca. W kolejnych latach eskadry się rozwijały, a w 1937 roku, otrzymały nowy sprzęt lotniczy. W 1939 roku, w wyniku przygotowań do agresji germańskiej jednostki z Wilna zostały przeniesiono w głąb kraju wzmacniając Armię Modlin i Armię Karpaty.
W 1931 roku, władze PLL LOT zdecydowały o uruchomieniu regularnego połączenia na trasie Warszawa-Wilno i dalej do Rygi i Tallina. Na jego potrzeby postawiono pierwszy niewielki dworzec lotniczy, który uległ zniszczeniu podczas II wojny światowej. Przypuszczalnie dworzec postawiono z funduszów PLL LOT i miasta Lwowa, gdyż Wojsko Polskie nie partycypowało w jego rozbudowie. Wojsko było skupione na rozbudowie lotniska w nieodległej Lidzie, gdzie stacjonował 5. Pułk Lotniczy. W dniu 17.08.1932 roku, PLL LOT odbył się pierwszy przelot. Inauguracja była bardzo uroczysta. Wziął w niej udział Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki i inni przedstawiciele rządu, władz wojskowych i przedstawicieli Łotwy i Estonii. Do Wilna poleciały dwa samoloty 10-miejscowe typu Fokker F.VII/3m. Lot na trasie Warszawa-Wilno trwał około dwóch godzin. W tym czasie Lotnisko Porubanek było ozdobione flagami polskimi, łotewskimi i estońskimi. Po powitaniu jeden samolot poleciał dalej do Rygi i Tallina, a drugi pozostał wykonując loty widokowe nad miastem. Lot do Rygi i Tallina był propagandowy. Na jego pokładzie był dyrektor PLL LOT, który wiózł ze sobą dwa listy-zaproszenia dla władz Estonii i Łotwy. Trasa z Warszawy do Tallina w Estonii była pokonywana w ciągu siedmiu godzin, plus dwa postoje po trzydzieści minut. Tę samą trasę pociąg pospieszny z wagonami sypialnymi pokonywał w ciągu 18-godzin. Bilet na samolot kosztował odpowiednio: Warszawa-Wilno 50 złotych, Warszawa-Ryga 95 złotych, Warszawa-Tallin 137 złotych, Wilno-Ryga 40 złotych, Wilno-Tallin 82 złotych. Samoloty latały trzy razy w tygodniu. Od 1933r., loty na trasie Warszawa-Wilno wykonywano codziennie.
W drugiej połowie 30-lat stosunki Polski-Litewskie uległy poprawie na tyle, że realne stały się loty do Kowna. Wówczas zdecydowano o tym, iż Kowno włączono w trasę Warszawa-Wilno-Kowno-Ryga-Tallin i sporadycznie dalej do Helsinek w Finlandii. Pierwszy taki lot do Kowna odbył się 15.07.1938 roku. W planach PLL LOT były loty na trasie Warszawa-Kowno-Ryga z pominięciem Wilna, które nie zostały zrealizowane z powodu wojny.
Przewozy pasażerów, poczty i towarów realizowano samolotami Fokker F-VIIA/1m oraz F-VII/3m. W 1939 roku PLL LOT dysponowało najdłuższą trasą w Europie na kierunku północ-południe; Tallin (Estonia)-Ateny (Grecja). W 30-latach PLL LOT było jednym z najlepiej zarządzanych firm lotniczych na świecie. Sprzyjały temu subwencje państwowe i dalekowzroczna polityka zarządu firmy. Na trasy wprowadzono szybkie samoloty Lockheed L-10 Electra, Lockheed L-14 Super Electra i Douglas DC-2.
W 1936 roku, Lotnisko Porubanek było świadkiem zawodów lotniczych Challenge. Znalazło się ono na przedostatnim etapie rajdu niemal przez całą Europę. Ostatnim etapem był lot do Warszawy. Zwycięstwom tego rajdu został pilot Jerzy Bajan.
Do 1939 roku, Lotnisko Porubanek rozwijało się dynamicznie, jako cywilne i wojskowe. Uzyskał kategorię A. Władze Wilna i PLL LOT wspomagały rozwój Lotniska. W drugiej połowie 30-lat przystąpiono do budowy nowego dworca, który miał otrzymać nazwę Letni Pałac. Budynek został zniszczony w lipcu 1944 roku, przez wycofujące się wojska germańskie.
Poza Rzeczpospolitą Polską.
W dniu 17.09.1939 roku, wschodnią granicę Polski przekroczyły oddziały państwa moskiewskiego. Wilno zostało zajęte w dniu 19.09.1939 roku. Miasto przekazano demonstracyjnie Litwinom. Jednak już w 1940 roku, kacapy odebrali Wilno Litwie. Rozpoczął się kolejny terror dokonywany na ludności Polskiej.
Po II wojnie światowej Litwa stała się jedną z republik CCCP. Lotnisko wznowiło przewozy pasażerskie w dniu 17.07.1944 roku, zapewniając kontakt z Moskwą i utrwalanie władzy komunistycznej. W 1945 roku, rozpoczęto budowę niewielkiego dworca lotniczego. Obiekt ten istnieje do chwili obecnej i pełni funkcją zaplecza technicznego dla linii lotniczych.
W 1949 roku, według wzorów sowieckich rozpoczęto budowę nowego dworca lotniczego. Został zaprojektowany przez architektów Dmitrij Burdin i Giennadij Jelkina. Pierwszego pasażera obsłużono w dniu 22.10.1954 roku, a celem lotu była Moskwa. Elewację budynku ozdobiono płaskorzeźbami żołnierzy, robotników, pilotów oraz wieńcami i girlandami roślin. We wnętrzu ozdobami były gwiazdy, liście laurowe oraz wieńce zwycięstwa. W eksponowanym miejscu był symbol sierpa i młota. Pod sufitem głównej hali zawieszono ogromny żyrandol. Symbole socjalistyczne usunięto z początkiem 90-lat XX wieku. Oprócz interesującej fasady budowli ciekawie wygląda charakterystyczna wieży z licznymi okienkami, taki ogromny świetlik. Identyczną wieżę postawiono w 50-latach na lotnisku Bemowo w Polsce. Obiekt pełnił funkcję stacji meteo i centrum łączności. Pierwotnie dworzec był przeznaczony do obsługi 20 samolotów pasażerskich dziennie. Aktualnie w obiekcie mieści się administracja portu i jednostek usługowych.
Zmiany społeczno-polityczne i powstanie suwerennej Litwy spowodowało znaczne ożywienie ruchu pasażerskiego na wileńskim lotnisku. Dawny dworzec nie spełniał nowoczesnych wymogów i koniecznym było zbudowanie nowego terminalu. Ponieważ dworzec został wpisany w rejestr zabytków Republiki Litewskiej, dlatego pozostał na swoim miejscu i pełni funkcje administracyjne. Projektanci nowy terminal umieścili za nim na starej płycie peronowej. Przez to nowy terminal jest doskonale widoczny dla pasażerów z samolotów, a niewidoczny dla ludzi przyjeżdżających z Miasta. Nowy terminal przylega do budynku dworca i został zbudowany na planie litery U. Wyposażono go w sześć rękawów lotniczych. Jego powierzchnia to około 3 500 m2. Ma 12 punktów odpraw biletowo-bagażowych. Strefę kontroli bezpieczeństwa, kasy biletowe, punkt informacji turystycznej, sklepy wolnocłowe, restauracje, kawiarnie, bank, pocztę, aptekę, strefę dla VIP, strefę dla rodziców z małymi dziećmi, poczekalnię. Była także wypożyczalnia samochodów. W pobliżu znalazło się pięć niewielkich parkingów samochodowych. Terminal zaprojektowano w 2005 roku, a budowę rozpoczęto w 2006 roku. Został on oddany do użytku w listopadzie 2007 roku. W 2008 roku, terminal obsłużył po raz pierwszy ponad dwa miliony pasażerów, wykonując jednocześnie około 37 tys operacji lotniczych.
Szybkie dotarcie na lotnisko zapewnia kolejka miejska łącząca port lotniczy z Dworcem Centralnym w centrum Miasta, którą uruchomiono w październiku 2008r.. Odległość nieco ponad 4 km. Kolejka kursuje co 30 minut w szczycie i co półtorej godziny poza nim. Na lotnisko można także dojechać autobusami komunikacji miejskiej i busami prywatnych przewoźników.
Lotnisko dysponuje jedną droga startową o wymiarach 2 515 m x 50 m ułożona na kierunku 02/20. Nawierzchnia asfalto-betonowa. Obecnie Międzynarodowy port lotniczy Wilno ma kod IATA: VNO, ICAO: EYVI. Główni przewoźnicy: Aer Lingus, Aeroflot, Air Baltic, Aurela, Austrian Airlines, Aviavilsa, Czech Airlines, Estonian Air, Finnair, flyLAL, Flysmaland, LOT, Lufthansa, Norwegian Air Shuttle, SAS, UtAir.
Opracował Karol Placha Hetman