Legnica 2009-01-08
Byłe sowieckie lotnisko w Legnicy.
Współrzędne geograficzne: 51.183N 16.182E. Elewacja 121 m.
Legnica w Wolnej Rzeczypospolitej.
Moskale pozostawili po sobie 3 000 mieszkań. Większość z nich nadawała się do kapitalnego remontu. Włącznie z wymianą dachów, całej stolarki i wszystkich instalacji. Tak wyremontowano 4 bloki koszarowe przy ulicy Złotoryjskiej. Ale do dnia dzisiejszego (2009 rok), jeszcze wiele bloków mieszkalnych czekało na remont lub rozbiórkę. Minie jeszcze wiele lat, nim Miasto upora się ze skażeniami gruntu na użytkowanych przez moskali terenach. Pompy wciąż wyciągają spod legnickiego lotniska substancje ropopochodne. Tę ropę odzyskiwano w 90-latach także domowym sposobem. Kopano dołki i butelkami zbierano podchodzącą ropę. Silniki dieslowskie na tej cieczy pracowały!
O Legnicy opowiadano, że z powietrza wygląda jak talerz pierogów, połowa ruskich, połowa leniwych. Z pierogami wiąże się sprawa niepisanego zakazu serwowania ruskich pierogów. Dlatego pierogi te nazwano pierogi legnickie, ale te pierogi mają inny farsz.
Bez wątpienia Legnica najwięcej zawdzięcza postaci w białej szacie. Największemu z rodu Słowian. Świętemu Janowi Pawłowi II. To właśnie On tchnął w to piękne, ale puste Miasto ducha. Które moskale rzeźbili na swoją podobiznę, a wtórowali im Polscy komuniści. Doceniają to współcześni. W 1992 roku, Papież Jan Paweł II, powołał do istnienia Diecezję Legnicką. Pierwszym Biskupem Diecezjalnym został ksiądz biskup Tadeusz Rybak. Uprzedzając chronologię, jego następcą w dniu 19 marca 2005 roku, został biskup Stefan Cichy, którego ingres nastąpił w dniu 30 kwietnia 2005 roku. W dniu 25 marca 1993 roku, otwarto Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Legnickiej.
W dniu 2 czerwca 1997 roku, sam Papież Jan Paweł II przybył do Legnicy, gdzie na posowieckim lotnisku celebrował Mszę Świętą.
W 1997 roku, Polskę nawiedziła wielka powódź. Mieszkańcy Legnicy pamiętali o powodzi, która zalała Miasto w 1977 roku, Z brzegów wystąpiła Kaczawa. Zmobilizowano ogromne siły i dzięki własnej ofiarności mieszkańcy obronili Miasto. W 1997 roku, poziom wody w Kaczawie był wyższy niż w 1977 roku. W dniu 20 lipca 1997 roku, jednak woda przerwała wały w dwóch miejscach, przy Kąpielisku północnym i na Osiedlu Stare Piekary. Lecz już następnego dnia sytuacja została opanowana i do wielkiej tragedii nie doszło.
W dniu 1 stycznia 1999 roku, nastąpiła kolejna zmiana administracyjna w Polsce. Legnica straciła statut Miasta Wojewódzkiego i stała się Miastem Powiatowym i stolicą powiatu ziemskiego w Województwie Dolnośląskim. W dniu 2 października 2000 roku, Sąd Okręgowy przeniósł się do przejętego po opuszczeniu Legnicy przez moskali i wyremontowanego budynku przy ul. Złotoryjskiej.
W okresie 1998-2001, zbudowano w Legnicy pierwszy od 1913 roku, kościół katolicki pod wezwaniem Tadeusza Apostoła. W 2002 roku, uroczyście obchodzono 10-lecie istnienia Diecezji Legnickiej.
Miasto Legnica obecnie. 2010 rok.
Legnica zwana dawniej Lignica jest miastem powiatowym. Jest siedzibą powiatu grodzkiego i ziemskiego. Leży w Województwie Dolnośląskim nad rzeką Kaczawą. Jest trzecim co do wielkości miastem Województwa Dolnośląskiego po Wrocławiu i Wałbrzychu. Ma 106 000 mieszkańców. Pod względem liczby mieszkańców zajmuje 39 miejsce w Rzeczypospolitej. Rozciąga się na powierzchni 56,29 km kwadratowych. Z Legnicy do; Wrocławia jest 60 km, do Warszawy 354 km.
Dzielnice i osiedla; Bielany, Fabryczna, Kartuzy, Kwadrat, Ludwikowo, Osiedle Asnyka, Osiedle Kopernika, Osiedle Piekary, Osiedle Sienkiewicza, Pawice, Piekary Przedmieście, Głogowskie, Przybków, Stare Miasto, Tarninów, Zakaczawie. Trzeba pamiętać, iż Legnica jest najcieplejszym Miastem w Rzeczypospolitej. Dzięki temu jest to Miasto pięknej zieleni, której obszary są bardzo duże. Społeczeństwo szanuje piękno przyrody. Do najcenniejszych zabytków Legnicy należy zaliczyć Piastowski Zamek, Barokowy Ratusz, Neorenesansowy Ratusz, Katedra pod wezwaniem Świętych Piotra i Pawła. Dziś w dawnej komendzie garnizonu jest sąd, a w klinice ZOZ i przychodnia rejonowa. Jeden z hoteli zamienił się w urząd kontroli skarbowej, drugi w dom spokojnej starości. W XVIII-wiecznej Akademii Rycerskiej, gdzie moskale mieli magazyny, rozlokowała się między innymi; szkoła muzyczna, biblioteka i obiekty gastronomiczne.
Obecnie (2009 rok) Legnica jest także znaczącym ośrodkiem kulturalnym i edukacyjnym. Na jej terenie funkcjonuje 8 wyższych uczelni. Działa lokalna TV i radio. Wydawane są lokalne czasopisma. Działa kilka klubów sportowych. W Legnicy funkcjonuje teatr imieniem Heleny Modrzejewskiej.
Komunikacja samochodowa. – W Legnicy zarejestrowanych jest ponad 40 000 prywatnych pojazdów. Przez Miasto przebiega kilka wrażych szlaków drogowych, krajowych i wojewódzkich; Autostrada A 4 (Jędychowice – Korczowa), Droga Krajowa Nr 3 (Świnoujście – Jakuszyce), Droga Krajowa Nr 94 (Krzywa – Kraków), Droga Wojewódzka Nr 364 (Legnica – Lwówek Śląski). Planowana jest Droga Ekspresowa S 3 (Świnoujście – Legnica – Lubawka).
Komunikacja kolejowa – W Legnicy znajduje się jeden, główny pasażerski dworzec kolejowy PKP Legnica. Znajduje się on na linii tranzytowej E-30; Kijów, Lwów, Przemyśl, Kraków, Katowice, Wrocław, Legnica, Zgorzelec, berlin. Linia tranzytowa E-30 ma obwodnicę kolejową Legnicy, dlatego pociągi towarowe nie musza przejeżdżać przez Miasto. Funkcjonuje także przystanek kolejowy Legnica Piekary, na trasie do Jawora. Oprócz głównej trasy kolejowej istnieją połączenia do Jawora, Rawicza, Lubina i Złotoryi. Nie na wszystkich kierunkach funkcjonują połączenia pasażerskie.
Komunikacja miejska. – przypomnijmy tylko, że w XX wieku Legnica posiadała komunikację tramwajową, którą w 1968 roku, zlikwidowano. Obecnie w Mieście funkcjonuje Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne, powstałe w dniu 1.01.1996 roku, poprzez przekształcenie WPK Legnica (Wojewódzkiego). MPK jest spółką producenta autobusów miejskich "Solaris Bus & Coach" z Bolechowa koło Poznania (6% udziałów) i Skarbu Gminy Legnica (94%). 79 autobusów MPK obsługuje około 700 km tras na 21 liniach miejskich (w tym 1 okólnej i 2 nocnych) i 3 liniach podmiejskich. Połączenia autobusowe z pobliskimi miejscowościami zapewnia również legnicki PKS "Trans-Pol", powstały w 2005 roku, z przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego PKS. Legnica ma także połączenia autokarowe z Europą Zachodnią. Podobnie jak w innych miejscach kraju, z roku na rok coraz większy udział w obsłudze komunikacji lokalnej przypada także małym przewoźnikom podmiejskim i międzymiastowym.
Tarninów, Kwadrat.
Połączenie nazw Tarninów i Kwadrat w jedno, jest nadinterpretacją. Lecz aby zrozumieć Legnicę należy poznać ten obszar, bo dla jednej jak i drugiej nazwy on się prawie pokrywa. Powstanie dzielnicy Tarninów, Legnica zawdzięcza nadburmistrzowi, dr. Ottomarowi Oertelowi, który swój urząd pełnił przez 40 lat (1872–1912). Dzięki niemu nowe oblicze zyskało również centrum miasta, łącznie z okazałym, choć niedokończonym Ratuszem. Dzięki staraniom założonego dwa lata temu Stowarzyszenia Tarninów, nadburmistrz Oertel doczekał się w mieście swojej tablicy. Tarninów to dzielnica, której początki sięgają 1870 roku (inne źródła podają 1891 rok). W tym czasie, zaczęły powstawać tu pierwsze wille, bogatych mieszkańców Legnicy i okolic. Większość mieszkańców posiadała własne dobrze prosperujące firmy. Rozwój Tarninowa zakończył się z chwilą rozpoczęcia przez armię germańską II wojny światowej. Ostatecznie, dzielnica Tarninów zajęła około 45 hektarów. Od ulicy Chojnowskiej, przez ulicę Złotoryjską, przez Jaworzyńską do Parku Miejskiego.
Po II wojnie światowej pojawiła się nowa nazwa, Kwadrat. Skąd nazwa Kwadrat? Wymyślili ją legniczanie – od muru, którym sowieci odgrodzili się w 1948 roku. Kwadrat to 1 100 obiektów, na około 40 hektarach. Odwiedzali go wszyscy dostojnicy partyjni i państwowi CCCP, którzy składali oficjalne i nieoficjalne wizyty w Polsce. Po inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację, przez kilka godzin przetrzymywano tu przywódcę czeskich komunistów Aleksandra Dubczeka, którego aresztowano w Pradze i przewieziono następnie do Moskwy.
W Tarninowie, wśród drzew i przebogatej zieleni stoją eklektyczne i modernistyczne wille. Najładniejszą jest chyba aleja lipowa, ulica Władysława Grabskiego, przy której stoi okazały gmach byłego dowództwa PGW, a obecnie ZUS.
Najbardziej reprezentacyjnym budynkiem w Kwadracie był gmach dowództwa, czasami także nazywany Kwadrat, z uwagi na faktycznie swoją kwadratową podstawę i sześcienną bryłę. To tu kolejni dowódcy PGW mieli swój gabinet. Wyposażenie gabinetu było typowe. Biurko, fotele, szafy, sejfy, globus i mapy. To tu generałowie w skarpetkach chodzili po rozłożonych na podłodze mapach i wcielali w życie plany Kremla dotyczące inwazji na Europę.
Kwadrat był obszarem zamkniętym nie tylko dla Polaków. Nawet sowieccy szeregowi mieli tam wstęp wyłącznie ze specjalnymi przepustkami, dla załatwienia sprawy służbowych lub prywatnych. To było miasto zwane Małą Moskwą, bo o byciu tu marzył każdy sołdat. Bo oficer na przykład w Kazachstanie miał do dyspozycji tylko namiot, a przy jego wejściu wisiał wykaz sprzętu będącego w namiocie.
W 80-latach XX wieku, na ulicach pojawiali się oficerowie z całego UW, a to dlatego, że tutaj było całe centrum dowodzenia komunistycznymi siła zbrojnymi. Kiedy kolumny samochodów wojskowych przejeżdżały przez Legnicę cały ruch był wstrzymywany. Może i dobrze, bo dzięki temu mniej Polaków zginęło pod kołami ciężarówek prowadzonych przez będących pod wpływem alkoholu kierowców.
Myli się ten co myśli, że moskale siedzieli tylko za murem. Oni byli rozrzuceni po całym Mieście. Rozeszli się jak wszy. Na przełomie 50/60-lat, gdy Legnica liczyła 70 000 mieszkańców, a około 40 000 to byli niechciani goście. Przez blisko 50 lat liczba okupantów wynosiła od 30 000 do 60 000 osób. A w stosunku do całkowitej liczby mieszkańców oscylowała między 40 – 60 %.
Opis zdjęcia: Kolor czerwony to Kwadrat. Kolor fioletowy to tereny zajmowane przez moskali.
Opracował Karol Placha Hetman