Historia
Samolot McDonnell Douglas FA-18 Hornet to dwusilnikowy amerykański pokładowy samolot naddźwiękowy, wielozadaniowy zdolny do działań w „każdych warunkach atmosferycznych”. Głównym użytkownikiem samolotów FA-18 jest US NAVY. Samoloty McDonnell Douglas FA-18 Hornet - użytkownicy: Australia, Kanada, Finlandia, Kuwejt, Malezja, Hiszpania, Szwajcaria, USA.
Z końcem XX wieku, samolot McDonnell Douglas FA-18 Hornet był także oferowany Polsce, ale z uwagi na jego specyficzne właściwości nie wzbudził zainteresowania Polskiego Lotnictwa Wojskowego.
Opis do zdjęć: Wszystkie zdjęcia przedstawiają samoloty Lotnictwa NAVY Hiszpanii. W 1984 roku, Hiszpania wstąpiła do NATO. W 1985 roku, Hiszpania kupiła samoloty Hornet: 60 samolotów EF-18 A i 12 samolotów EF-18 B (litera "E" oznacza Espana). W 1996 roku, Hiszpania kupiła kolejne 24 samoloty Hornet, które pochodziły z nadwyżek US NAVY. Samoloty dostosowano do potrzeb Hiszpanii.
Geneza konstrukcji.
Sukces samolotu Northrop F-5 spowodował, że firma Northrop nadal go rozwijała. Kiedy w USA trwał konkurs na nowy, lekki samolot pola walki dla USAF, do ostatniego etapu trafiły samoloty YF-16 (General Dynamics F-16 Fighting Falcon późniejszy zwycięzca) i Northrop YF-17 Cobra. Choć samolot Northrop YF-17 Cobra przegrał, to zainteresował wojska US NAVY. Głównym powodem był układ dwusilnikowy samolotu.
W tym czasie US NAVY poszukiwał następcy dla floty A-4 Skyhawk, A-7 Corsair i F-4 Phantom. US NAVY miała w tym czasie duże problemy z samolotami General Dynamics F-111 B oraz Grumman F-14, które miały dużą graniczną całkowitą masę samolotu, jaki może być eksploatowany na lotniskowcach. W 1975 roku, ogłoszono wybór projektu YF-17, a w 1977 roku, projektowany samolot nazwano F-18 Hornet.
Problem był tego rodzaju, że firma Northrop nie miała doświadczenia w budowie samolotów pokładowych. Dlatego do prac włączyła się firma McDonnell Douglas, która z czasem całkowite wchłonęła firmę Northrop.
Jednomiejscowa wersja FA-18A Hornet była pierwszym samolotem w siłach zbrojnych US NAVY, który łączył w sobie samolot szturmowy i myśliwski. Samolot był uzupełnieniem maszyny Grumman F-14 Tomcat. To nowoczesny radar zapewnił taką wielozadaniowość samolotów FA-18A Hornet. Podobne rozwiązania zaczęto stosować w Europie.
Pierwszy prototyp FA-18 wykonał pierwszy lot w dniu 18 listopada 1978 roku. Wersje FA-18 A i FA-18 C są jednomiejscowe, a FA-18 B i FA-18 D są dwumiejscowe. Samoloty trafiły na uzbrojenie nie tylko US NAVY, ale US Marine Corps i US Gwardii Narodowej. Wersje FA-18 C i FA-18 D, stały się wersjami docelowymi i były wprowadzane na uzbrojenie w 1989 roku. Użytkownicy: Australia, Kanada, Finlandia, Kuwejt, Malezja, Hiszpania, Szwajcaria, USA.
Najnowsze wersje, jednomiejscowy FA-18 E i dwumiejscowa odmiana FA-18 F, są praktycznie nowymi samolotami. Mają nowy płatowiec, nowe silniki i nowe uzbrojenie. Otrzymały nazwę Super Hornet.
Konstrukcja
Samolot McDonnell Douglas FA-18 Hornet to samolot zbudowany w układzie klasycznym. Samolot jest jedno- lub dwumiejscowy. Samolot ma cechy typowe dla samolotu pokładowego: wzmocnione podwozie, zaczep dla katapulty, hak do łapania liny hamującej, składane końcówki skrzydeł, zabezpieczenie antykorozyjne od wody morskiej.
Skrzydła typu „pasmowe”. Skrzydła zasadnicze proste o obrysie trapezowym, z uskokiem na krawędzi natarcia. Końcówki skrzydeł są składane do hangarowania poprzez unoszenie ich w górę.
Kadłub samolotu w wersji dwumiejscowej ma kabinę z fotelami w układzie tandem. Usterzenie klasyczne. Usterzenie pionowe zdwojone.
Napęd McDonnell Douglas FA-18 Hornet.
Dwa silniki turboodrzutowe, dwuprzepływowe F404-GE-402, o ciągu 2 x 8 027 kG (2 x 17 700 funtów).
Dane T-T McDonnell Douglas FA-18 Hornet:
Rozpiętość 13 50 m. Długość 16,80 m. Wysokość 4,60 m. Powierzchnia nośna 38 m2. Masa własna 11 200 kg. Masa maksymalna 23 537 kg. Prędkość maksymalna Ma 1,8. Prędkość wznoszenia 260 m/s. Pułap operacyjny 15 000 m. Zasięg maksymalny bez tankowania w powietrzu 2 537 km (1 379 mil morskich).
Zestawienie
Samolot McDonnell Douglas F/A-18 Hornet był także oferowany Polsce, z końcem XX wieku, ale z uwagi na jego specyficzne właściwości nie wzbudził zainteresowania Polskiego Lotnictwa Wojskowego.
Opracował Karol Placha Hetman